bir nebze de istanbul'a olsun..*
* Son güneş gününe ithaf.



düşündüm de..

sanırım hep çocuk ruhumdu kaldırım taşlarında unuttuğum. üzerindeki çizgilere basmadan yürüdüğüm kaldırım taşları.. çatlayan kadehlerimden sızan taş plakların tozlu nağmeleri.. kulağıma inceden çalınan klarnet taksimleri.. bugün ne kadar da benimsin İstanbul..


ne garip.. kime neyi anlatmaya çalıştığının farkında olmadan yazar durur şu sol elim umarsızca. eskiden biriktirdiğim kağıt peçeteler, kartpostallar gibi; yazdığım kağıtlar da buruşturulup çöpe atılacaktı hiç tereddütsüz.. boş geliyor bazen yapılan edilen kafaya takılan herşey.. yazılan çizilen, yazılıp çizilmekten öteye gidemiyor çoğu zaman.

düşündüm de..

ben belki de hergün koskoca yalanlar üflüyorum her nefesimde. odam balonlarla doldu. rengarenk, cıvıl cıvıl.. çok değil, biraz, eski hayatımın önünden geçtim tekerlekler üstünde sarsıla sarsıla.. ve o an sicim gibi yağmur yağdı. ıslandım. eskidim.




Bilge.